Nieruchomości, które są składnikiem aktywów przedsiębiorstwa gospodarczego można zaliczać do środków trwałych lub do do środków mających charakter inwestycyjny. O tym jak zostanie nieruchomość sklasyfikowana decyduje jej aktualne wykorzystanie oraz zamiar jej przyszłego wykorzystania.
Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 40
Międzynarodowy Standard Rachunkowości numer 40 ma zastosowanie między innymi do wyceny w sprawozdaniach finansowych leasingobiorcy do użytkowania nieruchomości inwestycyjnej, która jest przedmiotem leasingu.
Standard numer 40 nie ma natomiast zastosowania do w kwestiach leasingu, które zawarte są w MSR 17 oraz do aktywów biologicznych, które związane są z działalnością biologiczną. Tą natomiast reguluję Międzynarodowy Standard Rachunkowości numer 41.
Co to są nieruchomości inwestycyjne?
Nieruchomości inwestycyjne zostały zdefiniowane w wyżej opisanym standardzie. Jako nieruchomość inwestycyjną rozumie się wszelkie budynki, jego części oraz grunty lub też oba te przedmioty, które właściciel lub leasingobiorca w leasingu finansowym, traktuje jako źródło dochodów z czynszu lub posiada je ze względu na wzrost ich wartości i późniejszą sprzedaż po wyższej cenie.
Do nieruchomości inwestycyjnych można zaliczyć grunty, które posiada właściciel ze względu na ich długoterminowy wzrost wartości lub takie, których przyszłe wykorzystanie pozostaje nieokreślone. Również do nieruchomości inwestycyjnych zaliczane są budynki oraz lokale użytkowe, które są w posiadaniu właściciela, ale korzysta on z prawa najmu i czerpie z tego korzyści majątkowe w postaci czynszów.
Zgodnie z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości numer 40, nieruchomości inwestycyjne ujmuje się w księgach rachunkowych tylko wtedy, gdy jest prawdopodobieństwo uzyskania korzyści ekonomicznych związanych z tym budynkiem lub gruntem oraz w momencie, gdy można miarodajnie wycenić jej koszt kupna.
Co nie jest nieruchomością inwestycyjną?
Międzynarodowy Standard Rachunkowości określa również co nie jest nieruchomością inwestycyjną. Do takich zaliczają się między innymi budynki i budowle, które nie zostały jeszcze ukończone i są w trakcie prac, z zastrzeżeniem, że obowiązuje to do momentu przyjęcia ich do wykorzystywania w celu uzyskiwania przychodów z ich najmu lub sprzedaży.
Również grunty, budynki i lokale użytkowe znajdujące się na tych terenach oraz stanowiące przedmiot bieżącej działalności i przeznaczone na sprzedaż nie należą do nieruchomości inwestycyjnych. Koszty poniesione podczas budowy takich budynków są rozliczane na podstawie umów długoterminowych o usługi budowlane.
